Merhaba millet ben Mr Deer, daha önceki yazılarımdan ve videolarım dan beni birçoğunuz fazlası ile tanıyorsunuz. Bu bu video, sıkça sorulan Ortamlarda nasıl alfa olabilirim? ve Ortamdaki insanları nasıl domine ederim? Sorularına ithafen hazırlanmıştır. Gerçek Alfanın (Lider) ne olduğunu ve ortamalar da insanları gereksiz domine etmeye çalışan insanlara karşı ne yapılmalı konularını tartışırken yeni girilen ortamda ezik gözükmemek için ne yapılmalı? Sorusuna da bir iki tüyo ekliyoruz. İyi Seyirler!
Tag: Dark Triad
2. discord faciasının ardından …
Geçenlerde discord grubu ile ilgili şunu yazmıştım :
Hele şu ilk discord grubunda şahit olduğum çoğunluk yok mu! Arada iki üç olgun ses ama çoğunluk az çok kızlara ve kızlarla başarılı betalara kıskançlık kusmaya gelmiş omega gamma adamlar. Ona buna beta alfa rütbesi, sen betasın ben alfayım vs … Ezeceksin, köpek edeceksin, üstünlüğünü göstereceksin, köpek çekeceksin vs … vs … He ya emin olsunlar ezerler.
MIT son discord faciasını şöyle özetlemiş (ikinci gruba bir kere bile girmedim) :
Mahmut abi tam da bu discord grubunda yasanilanlardan dolayi sizden bir ricada bulunacaktim isterseniz bu yorumu ayri bir yaziya tasiyip cevaplandirirsiniz isterseniz de burada(yazi olmasi cidden cok daha iyi olur). Ben discord grubunun adminlerindenim. Sitenin de müdavimlerindenim haliyle (daha once nerdeyse hic yorum atmiyordum cunku gerek gormuyordum zaten yeterince izahat var diye). Muhtemelen de o “gruptaki birkac olgun ses” diye bahsettiklerinizden de biriyim. Sitenin takipci kitlesinin bircogu discord grubumuza girdigi icin okuyucu kitlesi hakkinda ister istermez bilgi sahibi olduk. Anlatacagim olaylarin baslangici sizin alfaligin ne olduguna dair cevirdiginiz yazilar ile basladi. Bastan kendimi soyle izah edeyim anlattiklariniz yanlis degil ama yanlis anlasiliyor. Yani efendi olmak/iyi olmak demek sunepe ezik cesaretsiz hayata karsi durus sahibi olamamis bir kisilik olmak gibi algilaniyor. Zaten bu algi sizin Dark triad dosyasini acmanizla da doruklara ulasti. Bircoklarinin kafa yapisi pozitif maskulenitenin muphem ve ornegine somut olarak da pek rastlanilmaz bir kavram oldugu (olmayacagini soyleyenler bile gordum), hatta alfa denilebilecek tiplerin de ancak “Dark Triad” kafa yapisindan olabilecegi gibi sacma sapan yerlere kaydi. Birakin ergenleri 20lerinde akli basinda sandiklarimiz bile bu tip hareketler sergilemeye basladilar. Birbirlerine “abilik” taslamalar, 8-10 yas buyuklere bile sokak arkadasi gibi hitap etmeler, “baskasinin cercevesine girmemek”(!) icin {hata yapti mi alttan alirsa veya biri ikaz etti mi hatasini kabullenirse hazretler baskasinin cercevesine girmis oluyorlarmis} normal bir sohbette bile harakete varabilecek sozler sarf etmeler/asla hatalarini kabullenmemeler {kafalarindaki alfa erkekler(!) hata da yapsa kabullenmezmis, yani sicarsa temizlemez sivarmis}, birisi yardimci olmaya kalksa benim senin aklina mi ihtiyacim var git isine ayaklari ve benzeri bircok sacmalikla karsilasmaya basladik. Tum bunlarin yegane sebebi kendilerince mucizevi çare, en kestirme yol olarak gordukleri dark triad denilecek bir kişiliğe bürünmek. Bu sayede mıknatıs gibi kızları çekeceklermiş, acımayıp ezeceklermiş, köpek edeceklermiş, aldatacak hatta yeri gelecek baslarindan def edecek ama o derece alfa olacaklarmis ki kiz yine köpek gibi ayaklarina gelecekmis filan ahahah. Abi vallahi en ufak abartı yok bu anlattıklarımda. Nolur rica ediyorum şuna dair özel bir yazı yazın. Farklı farklı yazılarda ve yorumlarda cevaplar verdiniz bu kafalarla sağlam alay ettiniz ama parçaları birleştirip de ders çıkartabilecek tipler değiller. Lutfen buna dair özel bir seri yapın. Bu elemanlar dark triad olacağım ayağına “asshole” olmak yolunda ilerliyorlar. Hatta bircoklarinda ne yabanci dil ogrenme gayreti gordum ne fitness yapma gayreti ne de kitap okuma aliskanligi kazanmak gayreti. Sadece game taktikleri almak istiyorlar.(Yani vucut yapmis statu kazanmis ahlak seviyesi yuksek maskulen biri olmak degil de sadece game ile kiz avlamak. Statu ve tip ve derece saglamsa oyun o derece basit oynanir diye bir turlu kafalarina sokamadik. Yani iyi game yetenegi varsa cristiano ronaldo ile denk hatunlar kaldirabilirlermis 🙂 ) Gerçekten ben usandım ve bu yuzden discord grubunda nadiren aktif olmaya basladim. Isin sonu “ne diye durmadan mahmut abiden alinti yapiyorsun o peygamber mi” laflarina filan vardi. Yani hoslarina gitmezse siz de solda sıfırmışsınız :). Mazuratim bunlardan ibaret beni cok iyi anladiginizdan eminim. Simdiden teşekkür ediyorum ve daha çok kişisel gelişim çevirileri beklediğimizi belirtmek istiyorum.
Saygılarımla …
“Discord’taki yoğunluk neden yorumlarda yok”
Çünkü omega-gamma zihniyetli yorumlar yapan ergenleri burda fena haşlıyorsun, çocuklar da gidip bu tür forumlarda saçmalamalarını sergiliyor.“Siteden attım” dediğin Forever Alpha denen çocuk, kaç defa Discord’dan atılmasına rağmen farklı rumuzlarla tekrar geldi. Adminlere özel mesajdan yalvarıyordu, “benim tek rahatladığım yer burası” felan filan diye. Gerçekten sorunlu, rahatsız kişilikler bunlar.
Doğrudur. Ben yinede çoğunluk olmaktan ziyade sesleri çok çıkan ve bu nedenle diğerlerini sistemden hızlıca uzaklaştıran insanlar olduklarını düşünüyorum. Yani ilk discord grubunda yüzlerce kişi vardı ama bütün muhabbeti ve özellikle de bu tip dark triad hastalıklı muhabbetlerini iki üç düzine adam çeviriyordu.
O dark triadçı, kafaya vurup sikip atmalı, köpek etmeli arkadaşların da kendilerini orta vadede ortalama bir mavi haplıdan daha aşağı seviyeye çekecek saçmalıkları bırakıp kırmızı hap dengesine gelmelerini umuyorum.
Can Çekişen Çocuk
Adam, sterilize edilmiş odanın karşısına oturdu ve çocuğunun can çekişmesini izlemeye başladı.
Berlin’in kömürleşmiş ve paramparça olmuş enkazının içinde ve Sovyetlerin düşmanca konuşlandırılmış makineli tüfeklerinin altında, kendi krallığına ve ülkesine hizmet ederken soğukkanlılığını koruyabilmişti. Daha sonra, yetiştiği, yaşadığı, sevdiği ve ailesini yetiştirdiği ülke olan Amerika’ya, dünyanın öbür ucuna dönmüştü.
Şimdiyse bu eski raportörün elinden, ateşli bir havale geçirmekte olan ve migrenden kıvranan küçük oğlunun feryat dolu acılarını izlemekten, beklemekten, yorgun eliyle sarı bir not defterine sanki bir gazetecinin olağan bir huyuymuş gibi notlar almaktan başka bir şey gelmiyordu. Çocuk kıvranıp duruyordu, sonra yorgunluktan bitap düşüp tekrar yatağında sessizliğe gömüldü.
Haftalardır ellerini, kollarını, ayaklarını ve bileklerini kaplayan belirgin kan damarlarının çevresindeki yaralar kabuk bağlamıştı. Her geçen günle birlikte, yeni kabukların oluşması için gittikçe daha az boş yer kalıyor, artık şifacı olarak davranamayan ve sadece müşahit seviyesine düşen doktorların ve hemşirelerin ümidi gittikçe azalıyordu.
Günler ve geceler bulanıktı; uyku ve uyanıklık evreleri oyun, yemek ve dinlenme ile değil, şafak vaktinden önceki karanlık saatlerde uyanarak hemşirenin odasından yüzüne vuran sarı lambanın ışığı altında acıyla ağlayan ve olanlara anlam veremeyen masum çocuğun ateşinin alevlenme ve yatışma döngüsü ile yönetiliyordu.
Haftalar geçerken, adam, çocuğunun kafatasının içini kıvrandıran, aklını kavurup kül eden ve duyularını katleden menenjitin ilerleme sürecini not etmeye devam etti.
“Duyması azalıyor.” diye not aldı.
“Acı çekerken bile, kendisine bir şeyler olduğunu ifade edebiliyor ve duyamadığından yakınıyor.”
Sevgi ve savunmasızlık, üstünde yazılı kelimelerle parlayan o deftere kazınmıştı.
Son aşamaya gelindiğinde, bütün zorluklara rağmen havaleler kesildiğinde ve doktor, adamı bir kenara çekip “Tamam. Onu kurtardık.” deyince, alınan notlar durdu.
Öldürücü hastalık kaybolmuştu, acı gitmişti. Çocuğun sararmış başını kıvrandıran ızdırabın ve basıncın yerini, birer hediye olan sükunet ve uyku almıştı.
Bir süre sonra çocuk, ailesiyle birlikte evine döndü ve artık hiçbir şeyin bir anlam ifade etmediği bir dünyaya girdi. Dünya tepetaklak olmuştu, her şey bölük pörçüktü.
Artık sağırdı. Kuşlar, kahkahalar, müzik, insan sesiyle kurulan iletişim, her şey bu hastalık ve bedenine cılız bir umutla pompalanan ilaçlar tarafından çalınmıştı.
İç kulağındaki denge merkezini beynine bağlayan sinirler yandığı için, çocuk artık yürüyemiyordu. Algılanacak bir “yukarı” ve “aşağı” artık yoktu. Ayağa kendi başına kalkmak için yaptığı basit bir hamle bile dünyanın takla atıp ters yüz olmasına ve zeminin sıçrayıp herhangi bir sempati göstermeksizin suratına çarpmasına neden oluyordu.
Eskiden ona şarkılar söyleyen ve onu ninnilerle uyutan, evrendeki en güzel seslerinden biri olan ses, annesinin sesi artık sessizdi. Artık sadece, çocuğa dudak okumayı öğretmenin uzun ve yorucu sürecinde yavaşça kımıldayan bir ağızın olağanüstü çabası vardı, sanki çocuğun hayata devam etmesi buna bağlıymışçasına… Doğruydu, buna bağlıydı.
Arkadaşlarla ve aileyle olan yaşayan bağın hissiyatı tamamen kopmuştu. Artık çocuk sadece dinleyerek, gülmecelerin, konuşmaların, paylaşımların ve fısıldamaların ayrılmaz ve kabul edilen bir parçası olamıyordu. Eşit bir katılımcı değil, kalıcı şekilde üçüncü şahıs haline gelmiş, dışlanmış, sadece bir gözlemci durumuna düşmüştü.
Küçük bir erkek çocuğun, astronot, itfaiyeci, polis, asker olma rüyaları suya düşmüştü. Duyma, dinleme ve buna göre davranma kabiliyetine dayalı bir gelecek bir daha asla mümkün olmayacaktı.
Ve böylece çocuk artık bağımlı, incinmiş, korkmuş ve kimseyi anlayamadığı bir durumdaydı.
Sonunda o gün geldi; aile akşam yemeğine oturmuştu, çocuk yere uzandı ve yardım etmeleri için ağladı çünkü yürüyemiyordu. Fakat bir tek kişi bile yardıma gelmedi, uzandığı yerde acınası bir umutsuzlukla kalakaldı.
Ta ki öfke patlaması içinde çığlık atmaya başlayana kadar.
O zaman büyük ablası geldi ve yanıbaşında durdu. Dudaklarının okunabileceğinden ve anlaşılabileceğinden emin olacak şekilde konuştu:
“Ayağa kalk ve yürü!” dedi, “Ağlamayı bırak.” Suratı sert ve ciddiydi. “Dünya sana yardım etmeyecek.”
Ve arkasını dönüp ailenin yemek yediği mutfağa çıkan merdivenlere yöneldi.
Çocuk afallamış bir halde ve yüzleştiği gerçeğe isyankarca bir öfke içinde bir süre yerinde kalakaldı.
O an, içinde bir şey ortaya çıktı ve çocuk yerinde doğruldu. Merdivenlere baktı ve sessizce yüzünü eliyle sildi.
Sürünerek merdivenlere yöneldi ve kendini yukarı çekerek tırmanmaya başladı, kızgın bir şekilde, sonunda babasının oturduğu sandalyenin yanındaki boş sandalyeye ulaştı. Ve sandalyeye tırmanıp çıkana kadar nefes nefese uğraştı. Masadaki hiç kimse ona göz ucuyla bile bakmadı, yardım etmeyi önermedi. Sandalyeye oturmayı başarınca, babası ona baktı ve sakince çocuğun tabağına akşam yemeğinden koydu.
Ama o adamın gözlerinde, bir kraliyet muhafızları memurunun bir erkeğe verebileceği en büyük takdirin pırıltısı vardı.
Bu saygıydı, çocuk o bakışı bir daha asla unutmadı.
O gün 4 yaşındayım.
IVAN THRONE (Dark Triad Man)
—
The Dying Child
çeviri: Yin
"Ivan Throne 4 yaşında geçirdiği menenjit krizi nedeniyle duyma yeteneğini kalıcı olarak kaybetti. Ailesinin çabasıyla dudak okuma sanatını öğrendi. Çocuk yaşta uzak doğu dövüş sanatlarıyla ilgilenmeye başladı ve 30 yıl boyunca Japon Ko-ryū dövüş sanatıyla ilgilenerek ustalaştı. Maskülenlik, dark triad ve insan ilişkileri üzerine 4 kitap yazdı."
Kırmızı hapın acı tadı
Yetenekli bir oyuncunun, yeni öğrendiği kırmızı hap süper güçlerini insanlığın faydası için değil de sadistik ve çıkarcı bir şekilde kötülük için kullanması temalı Dark Triad ve Oyunun Karanlık Yüzü şeklinde bir tartışma dönüp duruyor. Oyunun farkında olan kadınlar – Oyunun yalan olduğunu iddia etmeye artık bahaneleri kalmayan kadınlar – sanki bu kendilerine borçlarıymış gibi, erkeklerin oyunu kadınların yararına kullanması gerektiğini hissediyorlar. Son çare olsa da kadınlar hala feminen toplumun kültürel araçlarına başvuruyorlar. “Tamam, anladık, Oyun gerçekten kadınların istediği şey, hipergami kadın milletinin kanunu. Ama şimdi oyunu toplumun yararına kullanmak senin görevin. Bunu da yeni betaları fem-merkezli tek-eşlilikte tutmaya çalışarak yapacaksın. Seni yıllardır pençesinde tutan büyük ilüzyonu itiraf ettiğimiz için bize borçlusun.”
Oyunun farkında olan kadınlar ve onlara sempati duyan erkekler oyunun bazı yanlarını iyi (kadın dostu, feminen tek-eşlilik yandaşı) ve bazı taraflarını kötü (hilekar, çok eşli, erkek – merkezli) olarak ayırmamız gerektiğini dayatır. Erkeklerin kendi cinsel stratejilerine ulaşmak için bir araca sahip olması büyük bir tehlikedir, o nedenle oyun, kadın merkezli sosyal normlara uyup uymamasına göre iyi ve kötü diye ikiye ayrılmalıdır.
Kadınların bu konuda daha rahat olduğunu söylemek mümkün. Oyun artık inkar edilemez bir gerçek olarak ortaya çıktıkça, doğal olarak sonraki aşama onun kabul edilebilir yanlarını tanımlamaktır. Hipergami çirkin bir gerçek iken ve “kadınlar böyle işte azizim” ve onların evriminin talihsiz bir sonucu iken, oyunun sert yanları (ki hipergamiye karşı en iyi silahlardır), “karanlık sanatlar” olarak tanımlanır
Dark Arts (Karanlık Sanatlar) Miti
Genel tanımına göre Dark Triad, hepsi insan ilişkilerinde itici görülen narsisizm, Makyavelizm ve psikopati karakter özellikleri üçlüsüne verilen isim. Bağlama göre bu, sosyopat kişiliğin uygun bir değerlendirmesi olabilir ama Oyunun doğru bir tanımı olduğu kesinlikle söylenemez. Oyunun daha geniş kitlelerce kabul edilmeye başlandığını sindirmeyi başaran Feminen Buyruk, ortalama erkeğin (beta erkeğin) son bir çabayla aklını çelerek Matrix’ten çıkışını engelliyor ve bunu da neyin sosyal, neyin anti-sosyal olduğunun tanımını tekeline alarak gerçekleştiriyor.
Oyunun farkında olan kadınlar bu şekilde oyunu kendilerine ve kendi koşullanmalarına (hangi yaşta olduklarına göre değişen) uygun bir kalıba koymaya çalışacaklardır. Bu kadınların öncelikleri ve istekleri farklı farklı olduğundan, kabul edilebilir oyun üzerine ciddi bir tartışma ortaya çıkar.
Feminize olmuş erkek için bu, kafa karıştırıcı bir tartışmadır. Zaten kadınların kötü çocukları sevdikleri gerçeğini kabul etmek zor değilmiş gibi (hayatlarının yarısı boyunca bunun tam tersi kendilerine pompalandığı halde), “kaliteli” olarak gördükleri, oyunu kabul eden kadınların kabul edilebilir, sevilebilir “kötü çocuk” ile şeytani, hileli, “karanlık sanat icraacısı” “kötü çocuk” ayrımına maruz kalırlar. Yeni fişten çekilmiş erkekler için feminen toplumun bu son ahlak dayatması, başedilmesi güç birşeydir.
Hipergaminin ve Oyunun geniş bir şekilde kavranması, aydınlanmış bir bekar erkek için faydalı olsa da, Oyunu kabul eden ama hala Beta fişine takılı olan erkek, oyunu hala feminen buyruğu tatmin etmek için bir araç olarak görecektir – uzun dönemli tek-eşlilik. Bu anlatıdan her türlü sapma, Oyunu kendi kazancı ve kişisel tatmini için kullanan her erkek, kendi cinsel stratejisini öncelikli olarak gören her adam, (feminize olmuş) topluma karşı suçlu gösterilecektir. Toplumun İyi dediği şeyler feminen buyruk tarafından tanımlandığından, buna karşı herşey, doğal olarak kötü, anti-sosyal ve insanları manipule etmeye çalışan sosyopati olarak görülecektir
Kırmızı hapın acı tadı
Gerçek sizi özgür kılacaktır ama farkında olmak gerçeğin sizin canınızı daha az yakmasına neden olmayacaktır ya da gerçeği daha sevimli hale getirmeyecektir. Ve tabii ki gerçeğin farkında olmak sizi gerçeğin gerektirdiği sorumluluklardan azad etmeyecektir. Fişten çekilme esnasında erkeklerin en çok zorlandıkları şeylerden biri, Oyunun onları görmeye zorladığı acı gerçekleri kabul etmektir. Bu acı gerçeklerin içinde, yıllardır inanmaya koşullandığı şeylerin konforlu idealler olduğunu ve “sevgi dolu beklentilerin” aslında erkeği sakat bırakan engeller olduğu da vardır. Bunlara isterseniz yalan deyin, ama fişinden çekildiğiniz ve aslında bir sistem olan şeyi böyle kategorize etmekte bir miktar umutsuz nihilizm vardır. Siz aslında umutsuz vaka olduğunuzdan değil, sadece, fişten çekildiğiniz anda içine girdiğiniz yeni sistemde umut yaratacak içgörüye sahip olmadığınız için – her ne kadar bu yeni sistemde kontrol daha çok sizin olsa da.
“Dark Arts” (Karanlık Sanatlar) diye birşey yok, oyunu böyle tanımlamak sadece Feminen Buyruğun sizi Matrix’e yeniden çekebilmek için yaptığı son bir umutsuz çaba. Oysa sadece Oyun var ve sizin onu kabul etme dereceniz ve onu kendi tanımınıza göre kullanabilme rahatlığınız. Eğer tanımladığınız bağlam karşılıklı fayda sağlayabileceğiniz, tek-eşli ve uzun süreli ilişki ise bilmeniz gereken bu bağlamda temelin ve başarı ya da başarısızlığın kökünün Oyun olduğu. Eğer bağlamınız tabak çevirmek ise, kadınları başka erkeklerden koparmaksa, kendi tatmininizi ön plana alan bir aşk yaşamı ise, burda da başarı ve başarısızlık sizin Oyunun temellerine ne kadar hakim olduğunuz ile bağlantılı.
Nasıl Alfa doğası gereği soylu ya da aşağılık değil ise, Oyun’da doğası gereği iyi ya da kötü değil – şeytan ayrıntılarda ve oyunu kimin hangi bağlamda kullandığında. Robert Greene Gücün 48 Kanunu’nun girişinde, güç ile ilgili aynı şeyden bahseder. Güç iyi ya da kötü değildir, sadece güçtür. Onu nasıl kullandığınız, kullanım kapasiteniz, gücün prensiplerini geçersiz kılmaz. Aynı şekilde gücün prensiplerini kabul edememeniz ya da bunlardan rahatsız olmanız, bu gücün sizin üstünüzde kullanılması durumunda doğacak sonuçlardan sizi korumaz.
Gücün yazılı olmayan 49. Kanunu ise gücün yararını inkar etmek ve gücün kullanılmasını sosyal ve ahlaki olarak kötülemektir. Oyunun yayılmasına karşı Feminen Buyruğun tepkisi bu olmuştur; fem-merkezli toplumun erkeğin en derinlerine yerleşirdiği ahlaki, etik, onurlu, erdemli idealleri okşayan bir söylem tutmak ve erkeğin oyunu kullanmasını şeytani birşeymiş gibi göstermek
Çeviri : The Bitter Taste of Red Pill
Rollo Tomassi : Kırmızı Hap camiasının en önemli figürlerinden biri olan Rollo Tomassi'nin The Rational Male kitabı her erkeğin okuması gereken başucu eseri. Oldukça popüler olan The Rational Male bloğunun da sahibi de olan Rollo, The Rational Male - Preventive Medicine (Volume 2) ve The Rational Male - Positive Masculinity: Positive Masculinity (Volume 3) adlı kitapları ile ilk kitabındaki fikirleri daha da geliştirdi. Rollo Tomassi'yi burada Rollo Tomassi etiketinde de takip edebilirsiniz.
Ben dark triaddan zerre hazzetmeyen biriyim ve sitede 550den fazla yazım var ama bu konuda tek yazı yazmadım. Hank Moody ve SVBG bulaşmasalar iyi ederledi.Dark Triad sevmememin sebebi sadece ahlaki değil aynı zamanda dark triad erkeği alt rütbeye düşüren bir şey.
Şevket’e katılıyorum :
Dark triad güç değil güçsüzlüktür. Seni erdemli alfaların hapishanelerinde fare gibi yaşamaya yöneltecek bir psikolojisinin nesi beğenilir anlamam. Benim gençliğimde bize ezik sünepeler diye bakan birkaç dark triad tanıyordum. Biri 32 yaşında uyuşturucu artı alkolden ölüp kemiklerine kadar çürüyeli çok oldu, biri hapiste çürüyor diğeri ne yapar bilmem ama sefil bir işte çalışmıyor olsa kesin bilirdim.
Şunu hatırlatayım :
Not : Ben baltamı her zaman yanıma almadığım ya da kız arkadaşımı saçından çekerek değil elinden tutarak eve götürdüğüm için bunlar bana da muhallebi çocuğu derler. İlginçtir ben ara ara discord tarzı yazıları silsem de oradaki omega – gamma yoğunluğu yorumlarda yok. Oraya doluşup yorumlardan neden uzak duruyorlar merak ediyorum.
Şevketin dediği doğru sanırım :