Merhaba,
Bu yazıdan ebeveynleri affetmenin öneminden ve dolayısıyla kurban zihniyetinden kurtulmaktan bahsedeceğim. Eğer içinde bulunduğun tatsız durumun bir nedeni olarak ebeveynlerini, Türkiye’yi, sistemi, sermayeyi, patronları, ilkokul öğretmenini ve kim bilir daha neleri suçluyorsan kurban zihniyetindesin demektir.
Öncelikle yukarıda saydığım gibi kurban zihniyetini doğurmada başta ebeveynleri suçlamanın yanında, onları bu hale soktuğunu düşündüren pek çok şeyi suçlayan insanlar olduğunu görüyorum. Ama gözlemlediğim ve zamanında benim de yaptığım şekilde en başı ebeveynler çekiyor. Bu olgunlaşmamış olmanın ve kişisel büyümede atılım yapamamış olmanın göstergesidir. Çünkü hayatın içine girdiğinde, pamuklara sarılı kozandan çıktığında ve hayatın kaotikliğini deneyim ettiğinde, hayatın o kadar toz-pembe olmadığını ve doğru şekilde çocuk yetiştirmenin özellikle dönemin şartlarını göz önünde bulundurduğunda orta-sınıf bir aile için epey bir lüks olduğunu anlıyorsun.
Eğer hala bir şeyi suçlama aşamasındaysan kurban zihniyetine sahip olduğunu teşhis edebilirim ve şurası kesin ki kurban zihniyetine sahipken asla istediğin şekilde başarılı olamazsın. Çünkü bu durumda hayatta özgür iradeyle istediklerini başarma yolunda önünün açık olduğunu reddetmiş sayılırsın. Özgür iraden işe yaramaz çünkü ayağında ebeveynlerinin vb. sana kodladığı değersizlik hissiyatı, özgüvenli bir birey gibi hissedememe vb. prangaları vardır. Kurban zihniyetinden kurtulmak, senin de hayatta özgür iradeye sahip ve istediği yolda ilerleyebilecek bir insan olduğunu fark ettirir.
Çoğu insan hayatın içine girdikçe, hayat tarafından onlara ebeveynleri ile empati yapmak öğretilir. Çünkü çocukluktan çıkmışlardır ve hayatın zor gerçeklerini görmeye başladıklarında, babalarının ve annelerinin de sadece çocuk yetiştirmeye odaklanmanın yanında kendi aile hayatlarının, iş yaşamlarının, ihtiraslarının ve onların da kendi ebeyenlerinden gelen yüklerinin olduğunu fark ederler. Bu insanların tek işleri sizi yetiştirmek değildi, bir yandan kendilerinin de mutluluğunu sağlamak istiyorlardı. Bu mutluluk babanız için saat 5’te işten geldikten sonra ayaklarını uzatıp çocuk zırıltısı olmadan TV seyretmek kadar basit zevkler olabilirdi.
Biliyorum, ailen çocuk yetiştirmede bilinçli değildi ama onlar sadece sana sahip oldukları ve içinden geldikleri aile kültürünün mirasını sunabilirlerdi. Burada “aileni affet ve geleceğe bak” basmakalıbından daha çok, onları niye affetmen gerektiğinden bahsedeceğim, bu yazıdan sonra beni haklı bulabilirsin.
Bir an kendini babanın yerine koy, baban muhtemelen hayata erken atıldı ve günümüz babalarına göre erken sayılabilecek bir yaşta evlendi. Bir yerde kendisi de daha çocuktu. Diyelim ki, bu yaş 25. Şimdi de kendi 25 yaşındaki halini ve bilinç düzeyini düşün ve karşılaştır. Sence sağlıklı bir aile ortamı sunabilmekte ne kadar bilinçli olabilirdi? Üstelik bunu bilse bile bir aileyi devam ettirme sorumluluğu altında sana nasıl olması gerektiği gibi davranabilirdi? Üstelik çoğumuzun ailesinde olduğu gibi o dönemlerde çocuk yetiştirme üzerine bu kadar yaygın bilgi akışı ve internet yoktu.
Çocuklar babalarını ve annelerini hata yapma payı olmayan birer örnek insan olarak görürler. Bundan dolayı onların da kanlı ve canlı, hataları, zayıflıkları, zaafları olan birer insanoğlu olduğunu unuturlar. Bunu şuan fark etmek önemli. Ve daha da önemlisi, ailen sana kendi ebeveynlerinin (yani anneanne ve babaannenin) onları yetiştirdiği gibi yetiştirdiler. Eğer anneannen onları arada bir patakladıysa, onlarda seni patakladılar ya da ailede senin fikirlerini sorup, sana bir birey gibi hissettirmektense bir eşya gibi hissettirmiş olabilirler, ama emin ol ki içinde büyüdükleri kültür onlara da aynı şekilde davranmıştı. Ya da evde korku ortamı hakimdi, baban muhtemelen kendi aldığı eğitimden daha iyisini sana aldırmaya çalışmakla, hayatın zorluğuyla, yeterince para kazanmaya çalışmakla fazla meşguldü ve senin ona saygı göstermen için senin ondan bayağı korkman gerektiği fikrini sorgulamadı. Çünkü kendi de babasından korkuyordu. Ben küçükken ufak kardeşimi pataklardım, çünkü babam da beni pataklamıştı. Çoğu ebeveyn kendi ailesindeki yetiştiriliş şeklini çocuklarına uygular, bu kadar basit. Bu bilinçsizce yapılan bir şeydir. Eğer kendileri hasarlı bireylerse, hasarlı çocuklar yetiştirirler.
Tamam, sen modern çağda çocuk yetiştirme üzerine youtube videoları gördün, kitaplar okudun, Üstün Dökmen’den bir çocukla konuşulurken, çömelip onun boyuna inmen gerektiğini öğrendin ki bu çocuğa küçük bir birey olduğunu hissettirecekti. Ama onlar bu bilgilere sahip değillerdi.
Daha bir çok şey sayabilirim ama bu kadarı ailenle empati yapmana ve onların da hatalar yapma lüksüne sahip birer insan canlısı olduğunu anlamana yeterli olacaktır diye düşünüyorum. Şimdi gelelim, suçlamanın ve kurban zihniyetine sahip olmanın sana neler kaybettireceğine. Eğer suçluyorsan insanlar seni bir EZİK olarak algılarlar, bunun tam tersi değer üretmektir, değer üreten insanlar belli bir miktar paraya, refah seviyesine ve sevdikleriyle paylaşabilecekleri güzel şeylere sahip olurlar. Bu konuyu bir de Richard Cooper’dan dinleyin.
Kendini yetiştirmiş insanlar ailesini, sistemi ve patronları suçlayan bir erkekle arkadaş olmak istemeyeceklerdir ve bu statü olarak düşük değerde olduğunu gösterecektir. Eğer erkek ya da kadın fark etmez, insanların yanında bir şeyleri suçluyorsan, bu senin henüz olgunlaşmadığını, kişisel başarı sağlamada henüz emekleme aşamasında olduğunu gösterir. Bu durumda insanların sana pek az sabrı olacaktır. Hayatta bu aşamada olan ve akıllanmaya niyetli olmayan koca koca 27 yaşında insanlar görüyorum.
Eğer bu durumu sergilersen, en başından aklı başında insanlar seni networklarına katmak istemeyeceklerdir. Yakın zamanda görüşmeyi kestiğim bir arkadaşım böyleydi. Kendisi 27 yaşında işsizdi (fena bir bölüm bitirmediği halde) ama sistemi, patronları suçluyordu. Sistemin ve Türkiye şartlarının harika olmadığını kabul eden ve bireysel kurtuluşunda epey mesafe kat etmiş ben, bu çok eski ve ilkel paradigmaya sahip insanı düşük değerli olarak gördüm. Ve arkadaş grubumda olmaması gerektiğine karar verdim.
Sonuçta bilirsiniz, 5 arkadaşının ortalamasısın falan… Arkadaşlıkta bir yerde çıkar ilişkisidir ve bu adamdan alabileceğim, öğrenebileceğim hiçbir şey olmadığına karar verdim. Ve sadece tek taraflı olarak vermek beni bu yaşta yoran bir şeydi. Bu adamdan sadece ibret aldım ve nasıl olmamam gerektiğini bir kere daha öğrendim. Belli bir yaşa geldiğinizde sizden daha düşük zihinsel şemaları olan insanlara katlanmak için daha az sabrınız olacağı bir gerçek. Eğer kurban zihniyetinin belirtilerini gösteriyorsanız, çevrenize sizin gibileri toplarsınız ve varilin dibindeki yengeçler gibi birbirinizi aşağı çekersiniz, diğer kendini geliştirmiş insanların size sabrı kısıtlı olacaktır. Sizi ortamlarına çağırmayacaklardır. Telefonlarınızı daha az açacaklardır. Eğer telefonlarınızı arada bir açıyorlarsa şanslısınız.
Yazar: Secret
Sana tavsiye edeceğim 2 adet ürünüm var:
Yazıyla alakasız veya 500 kelimeyi geçen yorumlar cevaplanmıyorlar. "Yazıyla alakasız ama ..." ya da "en son yazı bu olduğundan buraya yazdım" diye başlamanız kurtarmıyor. Mahmut Abi ile özel görüşme yapmak isterseniz Erkek Adam Sanal Görüşme sayfasından sanal görüşme ayarlayabilirsiniz. Not: Burada soru sırası çok yüksek, Patreon destekçilerini, Patreon'da cevaplamaya öncelik veriyorum.
Çok güzel bir yazı. Porno bağımlısı olduğum zamanlar ailemi çok suçlardım, o ezik psikoloji ile..
Kelimesi kelimesine katılıyorum, takribi 7 sene evvel bu konuda biraz aydınlandım diyebilirim. Ama bir konuda sıkıntım var sanırım. Ailemin kendi kültürlerinden ne gördüyse en uygun şekilde çocuklarını eğitmeye çalışan iyi niyetli insanlar olduğunun farkındayım. Bu konuda onları suçlayamam. Ama son 7 sene evvel hem ailemle hem akrabalarımla konuşmayı kestim, sadece ablamla ve annemle ayda yılda bir görüşüyorum. Çünkü toksik geliyorlar bana. Benim için apaçık zararlı hareketleri var, o yüzden onların kendi hayatım hakkında söz sahibi olmalarını engellemek zorundayım. Bana saygı duymuyorlar. Hiçbir zaman bir birey olarak bakmadılar bana ya da ablama. Tabir-i caizse silip attım onlari, eksikliğini de hissetmiyorum. Onları… Read more »
Mükemmel bir konuya değinmişsiniz. Modern hayat ve sosyal medya erkekleri feminen kılması yetmiyormuş gibi birde sosyal medyada babası ile arası iyi olan erkek mem leri çıkmış. Kendim den edindiğim bir hayat dersini paylaşayım sizinle. Eğer babanız gerçekten ciğeri beş para etmez alkolüğün teki değil ise dikkat edin babanızı anladığınız ve sevmeye başladığınız zaman gerçek bir erkek oluyorsunuz yavaş yavaş. Eski nesil çok maskülen yeni nesil ise felaket derecede feminen ve babalarımız bunu anlamıyor adamın aklı almıyor bu kadar feminenliği oğlunu erkek yapmak için sorumluluk yüklüyor ama çocuk papüler kültür ve diyer zırvalıklarla büyüdüğü için babasının ona zulüm ettiğini düşünüyor en… Read more »
Affetmemizi söylediğiniz insanları videoda bahsedilen “negative whiny loser”lar olarak görüp silmek veya mesafe koymak kurban piskolojisinin bir alameti midir?
Silmene gerek yok. Yetişkin olunca ayrı eve çıkınca ailenle arana belli bir mesafe koyuluyor zaten. Arada onları ziyaret ederek daha mesafeli ve kaliteli bir ilişkiye sahip olabilirsin.
Herşey tamam diyelim onlar ailelerinden öyle gördü öğrenme oranı azdı peki şöyle bişey olsa daha iyi olamazmıydı işte bize böyle yaptılar acı çektik çocuğuma bunu yapmamalıyım ben şahsen bazı yerlerde yapmalarını tercih ederim ama insanın psikolojisini sarsabiliyor ailesel bazı yaşadıkları.
İşin daha da iyisi kötü çocuk yetiştirme döngüsünü kıracaksınız ve çocuğunuz sizin yaşadıklarınızı yaşamak zorunda kalmayacak.
Aslında affetmemek gibi bir lüksünüz yok. Yoksa gelecekte kendi çocukarınız da sizin düşündüklerinizi düşünecek.
Bunların farkına vararak o döngüyü kırmış oluyorsun zaten.
Muazzam bir yazı. Erkekadamlığın ilk basamaklarından biri bence. Secret ağbimizin eline sağlık.
çok iyi yazı , 40 yaş üstü olupta anadoluda okuyan kız erkek okulda evde askerde yedigi dayagın haddi hesabı yoktur ben izmire 140 km mesafeda dogdum evde okulda yedigimiz dayakları anlattıgımda bana hangi psikatıra gittiğimi soruyorlar ,malesef yazıda bahsedildigi gibi dedem babamı agaca bağlayıp dövüyomuş 8 yaşındayken ,ortaokulu ankara kırsalında okudum orası da berbattı ,bizim zamanımızda salma hakkın yoktu ondan herhalde daha dirençliyiz ,şimdikilerde bi gevşeklik bi paçozluk var çok çıt kırıldım sürekli çok alakasız ülkelerle hayatlarla kıyaslama .hayat internetten önce ve sonra diye 2 ye ayrılır kanımca sen ilerlemeci araştırmacı bir kişiliksen bu çağda ciddi nimetlerde var biz trt… Read more »
No more Mr Nice Guy kitabından sonra efendi erkek olmamın sebebi olarak bende ailemi suçlamaya başlamıştım. Yakın zamanda suçladığım babamı kaybettim. Başlarda her ne kadar pek koymadı desem de sonraları dokunmaya başladı. Bu yazıyla birlikte empati kurunca da aslında suçlamanın ne kadar da manasız olduğunu farkettim.